Op Pinksterzondag 8 juni 2003 waagden elf moedige wielerfanaten van wielerclub “De Doorzetters” zich aan de mooiste Waalse wielerklassieker: nl. “La Doyenne” (wel te verstaan de kleine “La Doyenne”). Toch nog 122 km met een hoogteverschil van 1935m en enkele forse beklimmingen: o.a. De Wanne, de Saint-Nicolas, La Redoute, etc… . Sommige van deze bulten zullen voor eeuwig in het geheugen van onze sportievelingen gegrift blijven zowel

in positieve als negatieve zin. Na een vrij rustige autorace (tegen 140km/h) in het zon overgoten Tillf te zijn aangekomen, beginnen de eerste professionele voorbereidingen: wespennestje hier, gesneden broodje daar, reflexje zus, vitamientje zo, hormonenpreparaatje si, drankje la …. Na al deze onfrisse praktijken begaven we ons gezamenlijk naar de startplaats, daar werden alle formaliteiten keurig afgehandeld: inschrijvingsformulier ingevuld, startnummer bevestigd, nog eens kakken … . Tot slot worden ook nog enkele nuttige afspraken gemaakt: o.a.we blijven zolang mogelijk bij elkaar, we wachten als we boven zijn, nemen onze gsm mee voor als er iets gebeurd. Zo gezegd zo gedaan en dan is het moment van de waarheid aangebroken en kan de “helletocht” beginnen!!!

Op een rustig tempo stormden we richting eerste helling (hier en daar al eens een hartig woordje met een onder de voeten rijdende noorderbuur) de eerste meters van het colletje was voor sommige het signaal om alle registers open te trekken en de boel al aanflarden te rijden, de gevolgen waren natuurlijk niet te overzien: peloton volledig verbrokkeld, sommigen snakten nu al naar adem, anderen reden op eigen tempo naar boven etc… Maar toch, boven op de eerste helling een hergroepering en het hele peloton (elf doorzetters) kon samen de “helletocht” verderzetten.

Dit scenario zal zich nog enkele malen herhalen tot kilometer 59, de beklimming van De Wanne.Hier kan het echte spektakel beginnen (een lijst van de gebruikte initialen staat onder het verslag ) S.P. en W.E. steken het vuur aan het lont en demarreren onmiddellijk, wat achter hun gebeurt is één en al kommer en kwel!!! V.S. en C.J. proberen de schade zoveel mogelijk te beperken, de beredeneerde renners hebben de zaak echter goed ingeschat en rijden op eigen tempo naar boven, voor anderen was dit een echte martelgang o.a. C.S. die de man met hamer tegen kwam en als laatste de top bereikte. Maar wat hij daar te zien kreeg was voor hem een opsteker van formaat. L.R. lag languit volledig uitgeput op een zeil (dat eigenlijk voor het afval diende) met het medisch urgentieteam dat drukdoende probeerde L.R. terug op zijn positieven te krijgen wat na enige tijd wonderwel lukte.

Na enkele minuten rust en wat energiedrankjes en -koekjes was iedereen mentaal en fysiek terug in orde om het vervolg van de “helletocht” aan te vatten. De afdaling verliep in tegestelling tot de beklimming zonder enig probleem maar dan begon alweer zo een loodzware beklimming en tempoversnellingen bleven niet uit. Iedereen kraakte onder het geweld van S.P. en W.E. die er ferm de beuk inzetten en het hazepad namen. De rest van het peloton knokte voor wat ze waard waren om elk colletje te bedwingen maar dit bleek voor sommigen ijdele hoop. Hoe goed ze ook hun best deden S.C. en K.P. zaten door hun beste krachten heen en het enige waar zij nog aan dachten was “opgeven”. Wat deze twee moegestreden klasbakken (de ene echt kapot gestreden, de andere krampen, pech, kakken enz…) dan ook deden, alleen moesten ze de juiste weg (zonder colletjes) weten terug te vinden? (maar met K.P. en een gsm moest dit zonder enige twijfel lukken).

Dus de situatie tussen De Wanne en La Redoute zag er als volgt uit: twee autoritaire leiders, zeven doorzetters, twee bezemwagenmannen die hopelijk wisten waar ze waren en nog altijd prachtig weer. Dan de tweede bevoorrading aan de voet van de legendarische “La Redoute” een hergroepering van de acht doorzetters. Na een korte adempauze beginnen de negen vol goede moed aan de zwaarste klim van deze rit, de weg naar de top is lang en steil maar met veel wilskracht, gesakker, gepuf, gevloek, enz… lukken ze er allemaal in om deze verschrikking te overwinnen. Dan kan de triomftocht beginnen de laatste 20 km zonder enig noemenswaardig colletje, alleen maar een lange afdaling en wat we daar te zien kregen tart alle verbeelding!!! Op een bepaald moment springt K.R. over zijn fiets het decor in, iedereen kijkt stomverbaasd naar elkaar!!! Wat krijgen we nu??? K.R. stamelt uit dat hij kramp heeft in beide benen wat voor enkele hilarische toestanden zorgt. Maar goed na wat gespecialiseerde hulp van enkele zo gezegde medici kan hij ook de laatste kilometers volmaken en bereikten we met acht moegestreden “doorzetters” de felbegeerde finish.

Ondertussen stapelde de donderwolken zich op boven Tillf wat niet onopgemerkt voorbij ging bij V.S. die nog clown moest gaan spelen op een communiefeest. Het zag er erg benauwd uit voor V.S. toen het begon te stortregenen en hij nergens onderdak kon vinden want hij zat bij een van de twee achterblijvers waarvan geen enkel teken van leven te bespeuren was. Na onderling overleg werd er besloten K.P. op zijn mobieltje te bellen, maar wat bleek die lag in zijn auto (die voor ons geparkeerd stond)! Als bij wonder wie kwam er op dat eigenste ogenblik aangereden K.P. en C.S. met enkele héél straffe verhalen (die aan de toog al dikwijks verteld zijn). Maar goed onze legendarische fietstocht is nog tot een héél goed eind gekomen en voor vele zal deze voor eeuwig in het geheugen gegrift blijven.

Onder het motto: fietsen is gezond, eet meer fiets !!!

hoop ik nog enkele van deze hilarische ogenblikken te beleven!

Van onze verslaggever ter plaatse.

K.E.