Na maanden spartaanse training stonden we op zondag 2 juli klaar voor het vertrek naar de Franse Alpen. Om 6u ’s morgens was het verzamelen geblazen aan ons clublokaal Den Dorpel waarna het in colonne richting zwoele zuiden ging. Volledig in Doorzetters-stijl wordt er netjes samengebleven tot op onze eindbestemming.

Rond 17u arriveerden we op camping La Piscine aan de voet van Alpe d’Huez. Het enthousiasme was zo groot dat diezelfde avond dit ‘heuveltje’ nog moest en zou verkend worden. Eenmaal iedereen zich geïnstalleerd had, besloten we met de auto de trip naar boven te maken. Bij het ingaan van bocht 21 (eerste bocht) werd het een eerste keer stil in de wagen. Bij het zien van de steile hellingen moesten de meesten onder ons toch eens slikken en er werd al heel anders gedacht over de vooropgestelde doelen.

Maandag 03 juli

Op advies van ervaringsdeskundigen Patrick en Stefaan werd er een trainingsschema opgesteld als laatste voorbereiding voor de grote dag. We zouden elke col van de marmotte een keer verkennen. Vandaag was Croix de Fer aan de beurt (= col de glandon), een col buiten categorie van maar liefst 30km.
Na een vlakke aanloop van 10km kregen we een opwarmertje in de vorm van een grote stuwdam waar we over moesten. Een eerste keer puffen en de “real stuff” moest nog komen. De eerste kilometers waren meteen een degelijke kennismaking met wat de alpkes ons te bieden hebben: Steil, steil en nog eens steil, en dat blijft maar duren. Na de eerste zware kilometers doorworsteld te hebben, kregen we een korte afdaling en dan ging het weer verder bergop. Iets voorbij halverwege werden we wel getrakteerd op een adembenemend uitzicht op een hemelsblauw, gigantisch bergmeer. Vlug een paar kiekjes voor het nageslacht en dan verder puffend onder de stralende zon naar boven. In de achtergrond had PoPolle ondertussen te kampen met hevige pijnen in de kuit, gepaard gaande met een mechanisch defect. Hij besloot daarop terug te keren naar de camping om aldaar de dames te ampeteren. Zij reden op hun beurt PoPolle uit het wiel op den Alp waarop Polle toch nog maar eens terug keerde om zijn kruid opnieuw te verschieten op de Croix de Fer. We raapten hem op in de afdaling en keerden voldaan, in groep, terug naar onze standplaats.

Dinsdag 04 juli

 Vandaag besloten de “wijzen van dagen” om een stuk van het parcours per auto te verkennen en enkel de beklimming van de Galibier per fiets te doen. De jonge garde had het hier niet zo op begrepen en liet zich afzetten op de top van de Glandon. De afdaling van deze knaap wordt namelijk als zeer gevaarlijk bestempeld, en het leek Bjorn en Wout verstandig om hem een keer te verkennen. Aansluitend op de afdaling kregen we een stuk vals plat van 30km tot aan de voet van de Telegraphe. De col du Telegraphe geldt als stevige opwarmer voor de Galibier. Na een pittige klim van 12 kilometer wordt je amper beloond met een mini-afdaling van slechts 4km, niet voldoende om te recuperen voor de aanvang van de beklimming van de col du Galibier. De eerst 10km gaan redelijk vlot, tot we het riviertje over draaien, rechts op. De laatste 8km van de Galibier zijn 10% en lijken niet op te houden. Boven de boomgrens, wanneer de top in zicht komt, volgt een moordende finale. Nog 3km douwen, stoempen, bijten en afzien om toch maar boven te geraken. De kroon op het werk was een 50km lange afdaling tot aan de ingang van onze camping. Moe maar voldaan ploften we in onze plooistoeltjes.

Woensdag 05 juli

Vandaag stond er een recuperatierit van 40km op het programma naar Deux Alpes, een mondain ski-oord met prachtig uitzicht. Bjorn had gisteren zijn lamp uit gereden en besloot vandaag een snipperdagje te nemen. Spijtig want zo miste hij een heerlijke klim over een nagelnieuw wegdek naar het mekka van de ‘downhillers’. Door het gladde wegdek was de afdaling puur genieten. De rest van de dag werd op de lui reet gespendeerd aan het zwembad.

Donderdag 06 juli

We hadden nu al de cols verkend, op één na: de Alpe d’Huez. We zouden eens testen wat we waard zijn en trachtten een zo scherp mogelijke tijd neer te zetten. De weergoden beslisten hier echter anders over. Vanaf bocht 19 begon het te druppelen, in bocht 17 werd dat regenen en tegen dat we aan bocht 15 waren brak een hels onweer los. We konden nog net op tijd gaan schuilen vooraleer de bliksem insloeg op onzen bol. Toch wel even met de piepers gezeten, zelfs de stoersten onder ons… De gebroeders Spooren werden dan maar opgetrommeld om ons boven te komen halen. Het was immers te gevaarlijk om ons in dit barslechte weer aan de afdaling te wagen. Ondanks de weersomstandigheden wisten Bjorn en Wout toch nog een zeer scherpe tijd neer te zetten, die vlot onder het uur bleef.
Boven werden we bovendien gastvrij ontvangen in de residentie van PoPolle, Bjorn en Ed ‘de’ Raket. Nadat iedereen de natte pakjes had afgeschud en terug op temperatuur was gekomen, gingen we alvast onze rugnummers en chips afhalen in het ‘rennersdorp’.
’s Avonds werden we vergezeld door Danny en Gerry die ondertussen ook gearriveerd waren.


Vrijdag 07 juli

Verplichte rustdag. Vandaag worden overal de fietsen in stelling gebracht, de benen geschoren (behalve de schapevacht van Ed) en de magen gevuld. Kilo’s pasta verdwijnen achter de kiezen, terwijl de spanning gevoelig stijgt.

Zaterdag 08 juli

The big day: La Marmotte 2006. Voor dag en dauw bracht iedereen zich in gereedheid voor de wellicht zwaarste beproeving uit onze wielercarrière. Omstreeks 6u30 vertrokken we naar het centrum van Bourg d’Oisans waar we naar ons startblok geleid werden. Na wat gefoefel met de startnummers stond iedereen uiteindelijk waar hij moest staan, en was het met een bang hartje afwachten tot het startschot werd gegeven.
Om 7u20 reden we over de startlijn, het begin van een lange, zware ‘werkendaag’. De eerste 10km naar de voet van de Glandon werd er meteen stevig geknald. De teller ging al snel naar de 50 en langs alle kanten probeerden renners naar voren te schuiven.
Bjorn draaide op de eerste col meteen de gas open en nam afstand van de rest van de groep. Vanaf het begin werd er een verschroeiend tempo aangehouden. Net over de top van de Glandon, in de eerste bocht van de afdaling werden we opgeschrikt door een zware valpartij. Een zestal renners lagen aan de kant van de weg, tegen de rotswand opgekwakt. Een akelig beeld dat je niet snel vergeet. De achterblijvers hadden hierdoor de pech dat ze op de top van de Glandon moesten wachten om de hulpdiensten hun werk te laten doen. Na ruim anderhalf uur konden Pol, Raf en Stefaan eindelijk aan de afdaling beginnen.
In het overgangsgedeelte naar de Telegraphe was het belangrijk je in een goeie groep te nestelen. Op de 30km vals plat met de wind pal op de neus rijd je immers makkelijk je lamp uit. De Telegraphe dan, misschien wel de meest onderschatte col van de dag. Doordat deze col iets minder steil lijkt, wordt het tempo hier zeer strak gehouden en beginnen de benen al serieus pijn te doen. De 4km afdaling naar de Galibier is het een kwestie van op zo’n kort mogelijke tijd zo veel mogelijk voeding binnen te krijgen. De extra energie kan je zeker gebruiken om de Galibier over te geraken.
Hier en daar verschijnen al de voorspelde taferelen aan de kant van de weg: renners laten zich languit neerploffen op de grond met krampen van boven tot onder. Hopelijk blijven we hier van gespaard… Het kopje blijven gebruiken, de hartslag onder controle houden en bij tijd en stond wat eten en drinken.
Op de Galibier komen veel renners zichzelf tegen. Elk spiertje in het lichaam moet nu meewerken om nog vooruit te geraken, de pijn is bijna ondraaglijk. Gelukkig wordt iedereen luid aangemoedigd door de talrijk opgekomen supporters die hun respect betonen aan iedereen die naar boven kruipt. Van bocht tot bocht slepen we onszelf naar boven.
Eenmaal boven, stond ene Herr Seele wat onnozel te doen, maar daar hadden we geen oog voor. Nog een keer bijtanken en dan gelijk een steen naar beneden. Tegen TGV-snelheden zoeven we door de bochten en tunnels de immer vervloekte Galibier af. Opnieuw aangesloten in een groepje dat me tegen hoge snelheid af zette aan de voet van Alpe d’Huez. Nog één stommen bult over en we zijn er. Velen stappen hier al af, en nemen vrede met een brevet van de kleine Marmotton. Maar wij niet, wij zijn echte Doorzetters en wij gaan door tot het bittere einde. Nog een keer alle power uit de benen persen en telkens weer jezelf mentaal oppeppen na elke bocht om het toch nog even vol te houden tot aan de volgende bocht. Bij het inrijden van het dorpje is al de pijn van de hele dag even vergeten en zit er nog een versnelling in. Dit is waar we het voor gedaan hebben en spontaan verschijnt er een brede smile op het gezicht. De aankomst is in zicht en de strijd is gestreden. Één voor één komen al de Doorzetters binnen. Iedereen slaagt in het opzet en legt het volledige parcours van 174km over 4 cols buiten categorie af. Een prestatie om terecht fier op te zijn want dit is niet voor mietjes! Het was zeer zwaar, afzien en jezelf pushen tot het uiterste, maar het was ook een unieke ervaring en een fijne vakantie met een toffe groep wielervrienden. Proficiat aan al de deelnemers!! ( de echte straffe verhalen volgen ongetwijfeld).

Groeten van uw reporter ter plaatse.

Michel W.